Ja hoor, daar gaan we dan op vakantie. Met een 6 maanden oude baby 1400 kilometer rijden omdat we zo nodig een week naar de zon en het strand willen. Na 4 dagen poetsen, wassen, inpakken en lijstjes afvinken vraag ik me oprecht af voor wie ik dit doe. Alsof mijn dochter Lexie dit over 10 jaar nog weet. Over een aantal jaar stoer tegen haar vriendjes en vriendinnetjes verteld dat ze in Spanje is geweest toen ze een half jaar oud was.
Vakantie: can we do this?
Maar goed, we hebben geboekt en betaald, dus we gaan. Percy, onze mopshond, is met d’r hele hebben en houden naar mijn zusje gebracht (volksverhuizing nummer 2). Mijn man Hans is na 3 uur nog steeds chagrijnig van het inpakken van de auto. Ik heb natuurlijk veel te veel meegenomen, en tot overmaat van ramp blijf ik onder het mom van ‘dat kan best nog bij mijn voeten’ tasjes in de auto zetten. Nog even en we gaan al uit elkaar voordat we zelfs de auto hebben ingepakt.
B(o)eren op de weg!
Niet alleen ík gooi zijn plannen in de war, ook de Franse boeren gooien roet in het eten. Hoe kunnen wij nou naar Spanje rijden als zij de Franse wegen blokkeren? Blijven we dan toch maar thuis? Zullen we nog een ticket boeken en met het vliegtuig gaan? Waarop ik meteen zenuwachtig word want dan moet ik de helft weer uitpakken. Gelukkig, de vlucht die nog beschikbaar is vliegt op de meest onmogelijke tijden, scheelt me weer ongeveer 35 kilo aan extra bagage! Na een hoop ‘meningsverschillen’ en wat wikken en wegen besluiten we gewoon te gaan. We vertrekken om 3.00 uur ’s ochtends en gaan er twee dagen over rijden. En weer vraag ik me af waarom we eigenlijk überhaupt op vakantie gaan…
We can do this!
En dan ineens, terwijl ik nog even snel al mijn harige lichaamsdelen bij werk, weet ik het weer. Na een zwangerschap die erg tegen is gevallen, een baby die niet meer wilde groeien, een spoedkeizersnee, weken (en dan bedoel ik dus echt weken!) kraamvisite over de vloer, slapeloze nachten, de nodige ruzies met mijn lieve Hans en een hele hoop tranen vind ik dat we er even uit moeten met zijn drieën. En ach, er zijn mensen die de halve wereld over vliegen met een baby, dus dat ritje naar Spanje moet ons echt wel lukken.
Eind goed al goed
En zo gezegd, zo gedaan, we zijn weg. Een voorspoedige reis, zonder boeren op de weg, Lexie die zich voorbeeldig gedraagt en Hans die haar voorziet van flesjes, liedjes en speeltjes terwijl ik de snelweg trotseer. We hebben het heerlijk gehad, Lexie heeft ontzettend genoten en wij dus ook. Terwijl we ’s avonds met z’n tweeën op ons terrasje zitten met een glaasje Sangria hebben we het nog eens over de vakanties die we hebben beleefd voordat Lexie bij ons was. En ook al waren die heerlijk, en kan ik de komende jaren mijn boekjes wel thuis laten, we hebben het super gehad! Onze eerste vakantie als een echt gezin en het was geweldig! Ik kijk nu al uit naar de volgende vakantie, ben zelfs al op zoek naar een huis op Bali.
Als je liever dichter bij huis blijft kun je altijd nog een groot vakantiehuis voor 14 personen huren en je familie meevragen, dan heb je misschien zelf ook nog even je handen vrij ;-). Of is een roadtrip richting Frankrijk meer iets voor jou?
Ik ben Anne, 27 jaar oud en moeder van little Lexie. Tussen het schreeuwen, wassen, spugen en opruimen door probeer ik mijn draai te vinden als moeder en als jonge, ondernemende en creatieve vrouw. Ik probeer de ballen in de lucht te houden en wil mijn avonturen graag met jullie delen.
