Ik zuchtte een paar keer diep en dacht: ‘Laat ik het weer eens proberen’. Nu heb ik het niet over de sportschool, macrobiotisch eten of stoppen met snacken. Nee, het gaat over uit eten gaan met mijn peuter.
Probleem?
Is dat zo’n probleem dan, zal je misschien denken? Nou, een probleem is een groot woord, maar makkelijk is het niet! Ik heb nu eenmaal geen rustig kind, mooier kan ik het niet maken. Hij is de allerliefste, met een enorm sterke wil, een Spaans temperament en het energie niveau van een duracell konijn met de nieuwste batterijen.
Pannenkoeken Paviljoen
Ik besloot voor een locatie te gaan die kindvriendelijk is. Ook al heb ik geen seconde rust, hij vermaakt zich dan in ieder geval. Hier hebben ze een eigen hoek met allerlei uitdagende wandspellen en buiten een speeltuintje. Ideaal zou je denken, laat maar lekker spelen! Niet in mijn geval…
Overheersend
Het ligt eraan wat voor type kind mijn Otis tegenover zich heeft, maar hij kan nogal overheersend en intimiderend overkomen voor andere kinderen. Hij was bijvoorbeeld lekker aan het spelen in de kinderhoek, toen er een rustig, timide meisje binnen kwam lopen. Naast een paar keer ‘MIJN!’, die ik uiteraard gecorrigeerd heb, zag ik dat het meisje nogal overweldigd was door zijn drukke gedoe. Hij heeft energie voor tien en rent, springt en kletst alsof zijn laatste uur geslagen is. Dat is puur enthousiasme, maar dit meisje schrok daarvan en deed bij alles een stapje terug als Otis in de buurt kwam. Dat vind ik niet prettig, dus blijf ik erbij om ervoor te zorgen dat ze rustig samen kunnen spelen, zonder dat het meisje afdruipt.
Vergelijken
Ik zie altijd een duidelijk verschil en zo ook tijdens deze poging. Andere gezinnen werkten rustig hun pannenkoek weg en mijn kind was veel te druk met spelen. Hij wilde niet eten, niet zitten, niet wachten, moest ‘UIT!’ en toen koos ik voor de goede lieve vrede. Hij is nu 2,5 jaar oud en ik hoop dat dit naarmate hij ouder wordt ook gemakkelijker wordt, omdat hij meer zal begrijpen. Het resultaat? Een heel gezellig 1,5 uur, waarbij ik steeds snel terwijl ik langs de tafel liep een hap naar binnen schrokte en constant achter mijn kind aanrende. Nu vind ik dat niet erg, maar op het moment dat je ergens wat probeert te eten, hoop je dat je dit ook op een normale manier kunt doen. Niet in mijn geval dus!
Mensen snappen het niet
Sommige mensen snappen het niet. Die denken: ‘Je kunt toch gewoon gaan zitten ergens? Hij bepaalt niet wat er gebeurt!’. Dat weet ik, alleen als ik moet kiezen tussen een blij en vrolijk kind of een kleine duivel die gillend en krijsend vastgesnoerd moet worden tegen zijn zin in omdat zijn moeder per sé ergens buiten de deur wil lunchen, dan kies ik eieren voor mijn geld. Optie twee, daar wordt niemand vrolijk van, dus deze mommy eet voorlopig weer lekker thuis! 🙂
