Slapen is voor mij heilig. Dat is niet altijd zo geweest, maar dat is het zeker sinds ik moeder ben. Ooit schreef ik zelfs een brief aan mijn nachtrust, hopende dat hij ooit bij mij terug zou komen. Tegenwoordig is mijn slaap zo van slag dat ik wel een lesje slapen voor dummies kan gebruiken…
Slapen in het pre-kind tijdperk
Slapen zonder gestoord te worden, wel zien hoe laat je wakker werd en ook totaal geen rekening te hoeven houden met de volgende dag. Weet je die dagen nog toen je thuiskwam toen het al licht werd na een fantastisch feest? Je dook snel je bed in om vroeg in de middag wakker te worden, uit bed te komen om wat eieren te bakken om vervolgens op de bank te crashen om een film te gaan kijken. Of die avonden dat je gewoon ging slapen wanneer je wilde, omdat je wist dat het niet uitmaakte hoe laat je uit bed kwam? Dat lijkt voor mij alweer het stenen tijdperk, ook al ben ik nog maar drie jaar moeder.
Slapen sinds ik moeder ben
De dag dat ik moeder werd is voor mij nog steeds de mooiste. Op dat moment realiseerde ik mij niet dat ik toen totaal geen benut had van het concept ‘moe’ en dat mijn slaapjes grof in de war geschopt zouden worden. Mijn kleine aapje hield niet van slapen, waardoor ik sinds die bewuste dag bijna niet meer ‘normaal’ geslapen heb. Met normaal bedoel ik de standaard 7-8 uur onderbroken slaap, wat de hele wereld zo netjes lijkt te doen.
Slapen voor dummies
Af en toe lijk ik wel niet in orde. Als Otis bijvoorbeeld een keer uit logeren is bij mijn ouders of bij zijn vader, dan zou je verwachten dat ik in bed ga liggen en binnen twee minuten in slaap val om na een onderbroken slaap van tien uur in de kreukels wakker te worden. Niets is minder waar…
Ik wordt nog steeds een paar keer wakker in de nacht. Zo ook om 6:00, mooie tijd he? Het kleine spook heeft mijn nachtrust blijkbaar in drie jaar tijd weten te ontwrichten en een nieuw ritme erin gepompt. Wat het erge is, ik functioneer ook prima op die paar uur slaap ook!
Slaapdronken en knock-out
Waar ik kinderloze mensen hoor over om 22:00 op bed liggen omdat ze alweer om 6:30 moeten opstaan, daar ga ik tegen 0:00 eens een keer slapen. Ik heb tenslotte pas tijd om nog iets te gaan doen als de kleine prins slaapt en laat dat deze zomer pas tegen 21:30-22:00 zijn. In de nachten wordt ik ook nog een paar keer geroepen met wat instructies, die ik uiteraard braaf en slaapdronken opvolg om vervolgens weer knock-out te gaan in bed.
Zes uur slaap telt niet?
Laatst las ik dat zes uur slaap per nacht niet telt en dat je dan net zo goed niet kunt slapen. Sorry? Daar ben ik het uiteraard totaal niet mee eens. Die zes kleine kostbare uurtjes nemen ze mij niet af! Iets met ‘Wie het kleine niet eert…’
Wie slaapt er nog meer zo slecht sinds er een kleine is?
