Mijn naam is Claudia en ik ben gek op een frikandel speciaal! Zo, dat is eruit… In deze glutenvrije-macrobiotische-lijnzaad-jampotten-met-schijf-komkommer-tijd hoor je dat bijna nooit iemand zeggen. Nou, ik wel! Ik kwam namelijk laatst een exemplaar tegen, waarvan ik bijna de tranen in mijn ogen kreeg.
Shoppen op een lege maag
Laatst moest ik even snel wat kado’s en andere spullen kopen en de enige manier waarop dat ‘even snel‘ lukt is door mijn geheime tactiek toe te passen. Gegarandeerd succes! Shoppen zonder afgeleid te worden lukt mij alleen als ik honger heb. Hoppa, om 12:00 de auto in, terwijl ik al trek heb, met mijn lijstje waar precies op staat wat ik moet hebben en in welke winkels ik moet zijn. Met de focus van een havik op speurtocht werk ik in een record tijd mijn lijst af om bijna hollend naar de Febo te rennen en mezelf te trakteren op een portie snacken! Missie geslaagd!
Frikandel speciaal
Dat dacht ik dus… Blij als een kind besluiten dat je naast je standaard patatje mayo-pinda óók vandaag nog een frikandel speciaal verdient hebt! De teleurstelling was des te groter toen ik het zakje open maakte… Het arme ding dreef nog helemaal in tact in een treurige bak met saus en uien. Zo hoort een frikandel speciaal NIET te zijn! Het vorkje was nergens te bekennen. Nou ja, die dobberde doelloos in de saus, dus voordat ik die te pakken had zaten de uien al achter mijn ellebogen. Ja jongens, ik had een helder licht te pakken achter de toonbank die dag…
Michelin ster
Iedereen weet hoe een frikandel speciaal hoort te zijn toch? Die hoort horizontaal ingesneden te zijn, met netjes de saus en uitjes ertussen. Soms zelfs in stukjes voorgesneden, ontspannen en klaar om opgegeten te worden. Wat ik voorgeschoteld kreeg had meer weg van tante Sidonia die met een zonnesteek in de Dode zee dobberde. Ik begrijp heus wel dat de Febo geen vijf sterren tent is, maar het correct serveren van een frikandel is toch niet teveel gevraagd? Het zijn toch snack-heads, die weten toch hoe het hoort?
Een beetje beledigd en met meelijden keek ik naar het arme ding. Die had er tenslotte ook niet om gevraagd. Het had veel weg van het koffie-in-het-plastic-bekertje-effect. Lichtelijk geshockeerd omdat ik blijkbaar precies weet hoe het wel moet, heb ik de stakker toch opgegeten… Frikandel speciaal, I’ve got your back!
