In mijn situatie kan ik natuurlijk niet altijd overleggen of sparren over wat de beste manier is in de opvoeding en omgang met Otis. Ik doe het dus een beetje op gevoel en over sommige dingen weet ik dat het beter kan, maar hoe precies…Geen idee! Alle input is welkom…
Twijfelen over de opvoeding
Soms doet een situatie zich voor en dan denk ik: ‘Oké, hoe ga ik hierop reageren?’. Soms kan ik er beter even kort over nadenken, in plaats van gewoon maar op gevoel in actie te komen. Daar is natuurlijk niets mis mee, maar in mijn geval is dat niet altijd consistent.
Wat voorbeelden:
-
Als hij zijn zin niet krijgt en gaat huilen
Ik wil hem natuurlijk leren dat hij niet altijd zijn zin kan krijgen. Meestal leg ik hem uit waarom iets niet mag (wat hij eigenlijk niet hoort, omdat hij compleet in zijn eigen brul-concert opgaat) en laat ik hem even gaan zonder hem aandacht te geven. Als hij na een paar minuten zelf niet rustig kan worden, dan help ik hem daarbij. Geef ik dan toe omdat ik hem help te kalmeren of is dat juist wel oké?
-
Als hij gaat huilen om niks
Ook deze situatie komt vaak voor hier in huis en ik wil niet dat hij overal om huilt om aandacht te krijgen. Ook hier probeer ik weer een beetje dezelfde tactiek aan te houden, door te zeggen dat er niets aan de hand is en hij rustig kan doen. Vervolgens laat ik hem weer even huilen, want ik wil hem niet aanleren dat hij aandacht krijgt door te huilen zonder reden. Wat doen jullie?
-
Hij eet slecht, geef ik hem dan later wat lekkers of niet?
Als Otis zijn gewone maaltijden niet goed eet, dan krijgt hij natuurlijk wel trek. Uiteraard wil ik wel dat hij iets redelijk gezonds naar binnen krijgt, dus dan probeer ik eerst zijn broodje wat hij eerder niet opgegeten heeft. Wil hij dat niet, dan wacht ik even en stap ik later over op wat fruit, rozijntjes, of iets anders gezonds. Soms vraagt hij dan om een koekje en dan mag hij alleen een ontbijtkoekje zonder suiker. Aan de ene kant ben ik blij dat hij iets ‘normaals’ eet, maar aan de andere kant bepaalt hij (en dus niet ik) wat hij eet. Dilemma’s!
-
Hij krijgt een driftbui ‘en plein public’: WTF!
Blijven ademen en rustig blijven! Dat zeg ik dus in mijn hoofd tegen mezelf, niet tegen Otis. Negeer die geïrriteerde blikken, doe wat je ook thuis zou doen. Toch is dat in bijvoorbeeld de supermarkt wat ingewikkelder. Je kunt je gevoel nooit compleet uitschakelen en op sommige momenten gaat de ‘I-don’t-care-modus’ gemakkelijk aan, de andere keer heb ik geen idee waar die knop ook alweer zit. Mijn tactiek: één keer rustig uitleggen wat er aan de hand is en vervolgens negeren. Uiteraard wel met de veiligheid op de eerste plaats, want meneer gooit zichzelf zonder pardon uit de winkelwagen om het even extra dramatisch te maken. Het is dus nogal een uitdaging, als je je kind in bedwang moet houden bij de kassa, terwijl de cassière rustig door bliept en je een tas met boodschappen moet inpakken onder het genot van een geïnteresseerd publiek die eerste rang met volle aandacht kijkt hoe je dit op gaat lossen.
-
MIJN!
Het woord ‘mijn’ is aardig populair de laatste tijd en dit brengt niet de meest sociale kant van mijn kind naar boven. Oftewel playdate-terror als een vriendje niet met iets mag spelen wat van Otis is. Echt gezellig is anders, maar af en toe komt het gewoon voor, geen idee waar dat aan ligt. Tot nu toe probeer ik rustig te blijven (rustig blijven is mijn mantra!) en uit te leggen dat ze samen moeten gaan spelen. ‘Ja, dat speelgoed is van Otis, maar andere kindjes mogen daar ook mee spelen. Samen spelen, samen delen (hetzelfde wat ze zeggen op de opvang).’ Als de pet eenmaal verkeerd staat dan is het lastig om deze weer goed op zijn plek te zetten, maar onmogelijk is het niet!
Soms vraag ik mij af of ik het wel goed doe zo. Zal hij als ik consequent blijf hiervan leren? Of moet ik misschien strenger zijn? Dat twijfelen over de opvoeding, ben ik daar de enige in? Hoe doen jullie dat? Ik ben benieuwd en hopelijk kunnen we wat van elkaar leren!
