Na het verlies van je kindje tijdens de zwangerschap kunnen de emoties als verslindend worden ervaren. Schuldgevoelens, verdriet, rouw en eenzaamheid zijn vrouwen die een miskraam of doodgeboren kindje hebben ervaren niet vreemd. Hoe ik dat weet? Na 2 miskramen en een doodgeboren kindje heb ik al deze emoties zelf ervaren. Inmiddels mag ik anderen helpen en ben ik coach in miskraambegeleiding.
Mijn eerste miskraam én een gezonde dochter
Bij mijn eerste miskraam in 2011 verloor ik naast mijn kindje ook mijn onbevangenheid. Het was mijn eerste zwangerschap en ik kwam erachter dat die roze wolk waar ik op zat blijkbaar ook mij zo kon laten vallen. Na 5 maanden werd ik weer zwanger en stond ik in het begin doodsangsten uit. Ik was zo ontzettend bang dat ik weer ons kindje zou verliezen. Maar gelukkig konden we in december 2012 onze dochter Evi in onze armen nemen en genieten van het prachtige meisje dat zij is.
Een tweede kindje?
Na een aantal jaren begon het toch weer te kriebelen. Evi was zo ontzettend leuk en wat zou het gezellig zijn met nog zo’n leuk kindje in ons gezin. Meer dan genoeg liefde te geven en Evi wilde heel graag een zusje. We besloten dat ik zou stoppen met de pil en we gingen er weer voor. Redelijk snel was ik zwanger. We waren op dat moment in Italië en Evi zei steeds dat ik een baby in mijn buik had waarna ik ging testen want ik had inderdaad ongesteld moeten worden. Het plusje sprong zowat van de test af en we konden ons geluk niet op. We belden mijn ouders en zus maar ook de vrienden waar we mee op vakantie waren lichtten we in.
Een tweede miskraam
Mijn buik groeide en ik was misselijk, net zoals bij Evi. Wel merkten we dat we er ons niet aan over wilden geven, stel je voor dat het weer mis zou gaan. We gingen naar het echocentrum in ons dorp en helaas bleek dat er geen hartje klopte bij ons kindje. We waren erg verdrietig maar hadden ons er toch wat op voorbereid. Ik ging werken die avond en pas toen ik tegen een uur of 10 ging bloeden werd ik echt verdrietig. Ik heb mijn werk afgesloten en barstte tijdens de overdracht bij een collega in huilen uit. Snel ben ik naar huis gegaan en pas 2 weken later was ik het kindje echt kwijt.
Nog een zwangerschap?
Al snel wilden we toch weer proberen om zwanger te raken en na zo’n 2 maanden zei Evi ineens weer dat ik een baby in mijn buik had. Na een blik op de kalender bleek dat ik inderdaad zo’n 3 dagen daarvoor ongesteld had moeten worden. Na onze eerste ervaringen had ik mezelf voorgenomen om niet compleet gefocussed op de kalender te zijn. Dat lukte me blijkbaar toch best goed. Ik testte en weer sprong de plus van de test af. Weer probeerden we ons wat voor te bereiden op een miskraam maar bij de echo zagen we een sterk kloppend hartje en een beweeglijk kindje! We waren zo intens blij want dit was het teken dat het nu goed zou gaan in onze ogen.
Bloedtest
Er gingen nog een paar weken voorbij, we hadden nog een hartjesspreekuur en Evi was toen mee zodat ze het eerste teken van de baby in mijn buik kreeg. Ik kreeg op mijn hart gedrukt om nog mijn bloed te laten controleren met de standaard bloedtest dus dat deed ik trouw. Al had ik er niet zo veel zin in want bij Evi was alles ook goed geweest dus ik zag het nut er niet helemaal van in.
Kell-Antistoffen en bloedarmoede
Een paar dagen later was ik bij mijn zus aan het helpen in haar nieuwe huis, ik voelde me zo ontzettend goed en eindelijk was mijn vermoeidheid wat gezakt. Plotseling werd ik gebeld door de verloskundige nadat alle alarmbellen waren afgegaan bij Sanquin, de bloedbank die o.a. de bloedtesten uitvoert. Ik kreeg te horen dat er antistoffen waren gevonden en dat die zeer gevaarlijk konden zijn. Ik moest direct naar de gynaecoloog en moest mijn man meenemen. Gelukkig werkte hij die dag in de buurt zodat we snel naar het ziekenhuis konden die middag. Mijn zus ving Evi op zodat die niet met ons mee hoefde. Op internet vonden we alleen informatie uit Amerika en dat maakte ons niet wijzer. In het ziekenhuis moesten we een hele tijd wachten, het bleek dat de gynaecoloog ons als laatste wilde zien. We kregen te horen dat er Kell-Antistoffen bij mij waren gevonden en dat deze voor bloedarmoede kunnen zorgen bij de baby. Zodanig zelfs dat de baby eraan zou kunnen overlijden.
Bloedtransfusie voor de ongeboren baby
We gingen een traject in en kwamen onder toezicht van het LUMC te staan. Er is namelijk geen andere oplossing dan een bloedtransfusie bij de baby tijdens de zwangerschap wanneer blijkt dat de baby Kell Positief is. Uiteindelijk bleek bij ruim 16 weken dat een bloedtransfusie al nodig was en deze werd uitgevoerd nadat zij onze zoon verdoofd hadden. Hij was te beweeglijk en hij moest om te worden geprikt in zijn ader stil liggen. De uren daarna waren afgrijselijk! We moesten afwachten of hij de bloedtransfusie zou overleven. Gelukkig klopte in de avond zijn hartje sterk en leek het de goede kant op te gaan. Ik voelde hem weer bewegen en ook de volgende dag voelde ik hem flink trappelen. Maar de dag daarna niet en de dag daarna ook niet. Dinsdags hadden we weer een echo en bleek dat hij de bloedtransfusie die nodig was geweest i.v.m. zijn bloedarmoede niet had overleefd.
Het mooiste sterretje
Onze wereld stortte in. Onze zoon, ons zo ontzettend gewenst kindje had het niet overleefd. We vertelden Evi dat haar broertje helaas een sterretje was geworden en op woensdag werd ik ingeleid. Tijdens de inleiding waren we bezig samen met mijn moeder om de begrafenis van onze zoon te organiseren. We kozen een kistje uit en bespraken e.e.a. met de verzekering. Een hele rare gewaarwording. Enorm pijnlijk ook vooral. We hebben op zaterdag met onze directe kring onze zoon in het familiegraf bijgezet. Ook Evi was hierbij op aanraden van de experts uit het ziekenhuis.
Teveel emoties
Onze kinderwens bleek niet meer zonder risico’s te zijn en met enorm veel pijn in ons hart kozen we ervoor om voor ons gezin te kiezen. Wij zijn dus nu voor de buitenwereld een gezin van 3 en dat is zoals het is. In ons hart zijn wij een gezin van 4. Onze zoon hoort erbij voor ons. En dat de wereld dat niet zo zag, dat ik opmerkingen kreeg als dat het tijd werd om voor een broertje/zusje te zorgen voor Evi terwijl ik net was bevallen en amper rechtop kon lopen, dat was heel pijnlijk. Ongepast vind ik deze opmerkingen ook. Ik verloor mezelf in mijn schuldgevoelens. Schuldgevoel naar onze zoon, naar mijn man en naar Evi. Ik merkte dat ik niet uit mijn gevoelens kwam en trok aan de bel. Bij de POH-GGZ werd ik opgevangen en had ik gesprekken. Deze zorgden voor helderheid, maar mijn gevoelens bleven zwaar op mij drukken. Het was tijd voor gerichte hulp in de vorm van miskraambegeleiding.
Miskraambegeleiding
Uiteindelijk kwam ik bij Miriam van Kreij via Twitter. Miriam is miskraambegeleidster in het ruimste begrip van het woord en was op dat moment een boek aan het schrijven. Ik werd hiervoor geïnterviewd en bleef Miriam volgen op Twitter. Op een gegeven moment zag ik dat Miriam naast de opleidingen die zij voor verloskundigen en echoscopisten heeft ook een opleiding voor coaches ging geven. Het leek alsof er een touwtje aan mij vastzat en dat dit touwtje mij naar deze opleiding leidde. Heel gek om te voelen maar ik gaf er gehoor aan. Na jaren in de zorg te hebben gewerkt en mij eigen ervaringen paste deze opleiding heel goed bij mij.
Lief gedragen: miskraambegeleiding
Inmiddels heb ik de opleiding afgerond en heb ik mijn eigen bedrijf opgericht! Met Lief Gedragen ga ik vrouwen coachen die hun kindje tijdens de zwangerschap zijn verloren. En dat kan zijn door een miskraam, een doodgeboorte of wanneer bijvoorbeeld de 20 weken echo niet positief was. Mijn doel is om de vrouwen in hun rouw te ondersteunen, ook de kindjes die zij niet in de armen kunnen dragen horen bij hen. Wist je dat elke zwangerschap een vrouw op cel-niveau verandert? Alleen al daardoor horen al jouw kindjes een plek te krijgen in je gezin. In jouw leven. Daarnaast weet ik hoe zwaar emoties kunnen drukken op een mens. Ik hoop dan ook dat ik de last minder zwaar kan maken voor de vrouwen die in hun rouwproces zitten. In de regio Zuid-Kennemerland, waar ik woon, zijn er nog geen monumenten op de begraafplaatsen voor de zogenaamde sterrenkindjes of vlinderkindjes. Ik hoop dat ik dit de komende tijd kan gaan oppakken zodat de ouders van deze kindjes ook een plek hebben waar zij heen kunnen gaan.
Mocht je meer willen weten over wat ik kan betekenen voor jou na het hebben van een miskraam of doodgeboorte? Neem dan vooral contact met mij op via de site van Lief Gedragen.
Liefs,
Kimberly
Visuals: Shutterstock
