Er zijn van die kinderen, dat zijn net een kopie van hun vader of moeder. Anderen daarentegen, die lijken nergens op (met alle respect). Ik heb nieuws voor je: mijn kind lijkt niet op mij.
Mijn kind lijkt niet op mij
Mijn Otis, die lijkt totaal niet op mij. Qua gedrag en bepaalde trekken zeker wel, maar qua uiterlijk dus niet. Ik ben net een Spaanse gypsy en mijn zoon is super blond. Wel met big brown eyes, dat dan weer wel en een lekker kleurtje. Soms zie ik ze kijken… Zal dat haar neefje zijn of is hij van haar? Dat hij mij al een half jaar lang ‘oma’ noemt, werkt nu ook niet bepaald mee 😉 .
Zien wat je wilt zien
Ook al zie ik dat totaal niet, mijn familie en vrienden vinden Otis op mij lijken. Dit lijkt mij een duidelijk geval van zien wat je wilt zien. Je zal de ouder die je beter kent ook sneller ‘herkennen’ in een kind. Je raadt het al, familie en vrienden van Otis vader, die vinden hem sprekend zijn vader. Hij zal van beide wat weg hebben, want hij is natuurlijk een mix, alleen zie ik het niet.
Van de melkboer
Het is dat ik hem zelf op de wereld heb gezet, want hij zou ook zo van de melkboer kunnen zijn of komen aanwaaien. Gelukkig had je geen melkboer in Dubai, dus dat scheelt. Misschien zullen we meer herkenning zien als hij wat ouder wordt, maar misschien ook niet.
Who cares
Gelukkig is het overal hetzelfde, want bij vriendinnen hoor ik vergelijkende verhalen. De schoonouders vinden het precies hun eigen broedsel en ouders vinden het sprekend hun eigen kind toen ze jong waren. Misschien zijn mensen zo geprogrammeerd, zien wat je wilt zien en helemaal bij kinderen. Ze lijken te zoeken naar herkenning en als je maar lang genoeg zoekt… 😉 Gelukkig weet ik zeker dat Otis van mij is, want qua gedrag is hij precies zijn moeder van vroeger: een pittig temperament, slecht slapen en slecht eten. Bij mij is dat inmiddels allemaal goed gekomen, dus dat biedt perspectief! Als dat stukje goed komt, al was het alleen maar het slapen, dan kunnen die blonde haren mij gestolen worden!
