Iedere moeder zal het herkennen en iedere aanstaande moeder zal zich voornemen hier niet aan toe te geven: comfort boven stijl. En ja, het woord comfort alleen al roept een associatie op met een stoffige seniorenstoel, maar het gebeurt mij te vaak dat ik dit woord door mijn hoofd hoor dolen wanneer ik voor mijn kledingkast sta. En daar baal ik best wel een beetje van!
Mooie voornemens
Ook ik had me tijdens mijn eerste zwangerschap voorgenomen: ik zwicht niet voor gemak, no way dat ik mijn hakjes inruil voor een degelijk schoentje in ecco-stijl. En nee, mijn lange blonde haren verruil ik niet voor een waai- en waterbestendig kort kapsel. Dat ik voor het blonderen van mijn haar iedere zes weken bijna drie uur in de stoel van de kapper vertoef, neem ik voor lief. Want het ging me toch echt niet gebeuren dat ik zou veranderen in een praktische moeder. Zo’n moeder die de felbegeerde trui toch niet aanschaft omdat ie met de hand gewassen moet worden. Die altijd voorzien is van doekjes en desinfecterende handgel.
Mission impossible
En ja hoor, zes jaar later kan ik niet anders dan concluderen dat mijn missie niet geheel is geslaagd. Omdat ik erachter ben gekomen dat fietsen met het kroost niet handig is in je hippe maxi-rok en dat je in de indoorspeeltuin vooral de aanwezige vaders een plezier doet in je korte rokje. Dat een witte trui al sneuvelt bij het ontbijt omdat kleverige peuterhandjes en bijbehorend chocopastasnoetje je aandacht willen trekken. Dat hoge hakken vooral onhandig zijn wanneer je ondernemende peuter besluit om het tempo op zijn loopfiets op te schroeven. Dat oorbellen interessanter zijn voor je baby dan zijn eigen speelgoed. En dat je al die baby-benodigdheden niet kwijt kan in je hippe handtas maar zo’n enorme luiertas met je mee moet zeulen wil je een beetje prepared op pad gaan.
Isabel Marant of wandelschoenen
En in het kader van confessions: in een zwak moment, tegen het einde van mijn tweede zwangerschap, leek het me ineens een goed idee om mijn lange lokken aanzienlijk te laten knippen want: lekker handig met een baby. Inmiddels is mijn haar weer lang maar tot op heden houd ik mijn hormonen verantwoordelijk voor deze ingeving. Wat betreft mijn kledingkast kan ik zeggen dat die behoorlijk is uitgedund want in de praktijk ging ik ook ten onder aan het motto:” ik heb niets nodig (ieuw!), ik koop liever wat voor de kinderen”. Met een beetje geluk kom ik tegenwoordig na een dagje winkelen thuis met een panty voor mezelf. En nu ik toch aan het bekennen ben: op mijn vrije dag loop ik in mijn afgeragde spijkerbroek en eeuwenoude trui en soms, heel soms, loop ik die dag op mijn wandelschoenen. Het is echt geen gezicht, I know, maar het loopt zoveel beter dan mijn Isabel Marant enkellaarsjes. Ik doe nog net niet het oversized fleece-jack van mijn man aan. Oh nee, wacht…dat doe ik soms ook.
