Otis wordt in februari alweer twee jaar en vindt zichzelf al heel wat! Ik onderschat hem absoluut niet, maar toch kwam ik er laatst achter dat hij mij behoorlijk in de maling neemt en zich bijvoorbeeld op het schooltje (oftewel de opvang) heel anders gedraagt als thuis!
Korstjes
Toen ik meneer laatst ophaalde vertelde de juf dat hij ‘heel slecht gegeten’ had, hij had namelijk zijn korstjes laten staan! Mijn oren klapperde zowat van mijn hoofd af… Niet omdat hij ‘slecht gegeten’ had, maar omdat hij überhaupt korstjes blijkt te eten!! Ik haal ze er thuis nog steeds braaf af, omdat een ondefinieerbaar hard stukje cruciaal kan zijn en kan leiden tot opstandig gebrul en het einde van de maaltijd. Of hij nu nog honger heeft of niet, zo koppig is hij dan ook wel weer…
Broodbeleg
Otis eet geen ruime variatie aan broodbeleg en daar is een goede reden voor. Als ik hem thuis iets van plakjes op brood geef, dan weet ik zeker dat meneer net zo lang peutert totdat hij het beleg van het broodje heeft. Het resultaat is een berg aan broodvierkantjes en zijn lunch bestaat dan uit één plakje kaas of een paar plakjes worst. Smeerbaar beleg it is voor die kleine terrorist! Op het schooltje daarentegen eet hij dus wél gewoon brood met plakjes beleg! In godsnaam!!
Luisteren
Mijn kleine vriend heeft twee duidelijk aanwezige oortjes, maar horen en luisteren zijn voor kinderen twee compleet verschillende werelden. Vorige maand had ik mijn eerste 10-minten gesprek allertijden. Wat bleek? Mijn kind luistert goed! Serieus? Jazeker, hij krijgt een waarschuwing plus strenge blik, hij stopt en gaat wat anders doen. Thuis staat hij op tafel te dansen met in iedere hand een afstandsbediening en nee dat mag niet van mij! Hij lacht mij zelfs uit en doet mij na! Compleet met vingertje en nee, nee, nee! Oh help…
Bij anderen thuis
We gaan weleens bij vriendjes thuis spelen en mijn vriendinnen (de moeders) kennen mijn verhalen natuurlijk. Dat ik mijn handen vol heb aan Otis, dat hij veel aandacht vraagt, slecht slaapt, slecht eet etc. Die kleine donderstraal weet mij altijd compleet voor schut te zetten, door als we bij anderen zijn zich voorbeeldig te gedragen. Nu ben ik daar natuurlijk best trots op, al wordt er natuurlijk wel getwijfeld aan mijn mentale gesteldheid. Ze zal zich wel aanstellen, ze kan het niet aan. Ik hoor het ze bijna denken. Geloof me, gedrag van nu biedt geen garantie voor de toekomst!!
Doe ik iets fout of is het normaal? Misschien moet ik toch maar eens op mama-les bij het schooltje…
