Er wordt mij regelmatig gezegd dat ik aardig kan overdrijven. Ik heb zelfkennis: dat klopt. Toen ik alleen de allereerste keer night terrors meemaakte bij mijn zoontje (nee, dit is geen nachtmerrie), schrok ik zo ontzettend dat ik serieus niet wist wat ik moest doen.
De eerste keer
Mijn zoontje werd wakker en begon gelijk heel hard te gillen en schreeuwen, compleet in paniek. Ik ging snel naar hem toe en hij schreeuwde het uit alsof iemand hem martelde. Vervolgens tilde ik hem uit bed en hield hem tegen mij aan, maar hij duwde mij weg en begon te trappen en draaien met zijn kleine lijfje. Ik moest echt moeite doen om hem veilig vast te kunnen houden. Hij leek wakker maar leek mij niet te zien, keek dwars door mij heen. Ik kan je melden: dan slaat er bij jou ook lichte paniek toe!
Onmacht
Wat ik ook probeerde, hij leek in een soort trance te zitten, waar ik hem niet uitkreeg. Afleiden, lichten aan, met hem in mijn armen gaan lopen, niks was goed en niets kon hem uit zijn hysterische modus krijgen. De keren dat we samen huilend bij mij op bed hebben gezeten zijn ontelbaar. Je bent wanhopig, want je kind is in paniek en je kunt hem niet helpen. Het enige wat ik kon doen is hem heel dicht tegen mij aan houden, om hem het gevoel te geven dat ik er voor hem was.
Night terrors
Otis bleef deze exorcist-achtige aanvallen houden en ik raakte eraan gewend. Iedere keer blijf je wanhopig, maar je weet dat het overgaat en dat het de volgende ochtend lijkt alsof er niets gebeurd is. De eerste keer dat ik de term ‘night terrors’ hoorde, was van mijn slaap coach, eerder dit jaar. Dat was hetzelfde moment dat ik erachter kwam dat ik met mijn beste bedoelingen fout op hem reageerde.
Hoe te handelen?
Dit advies heb ik van mijn slaap coach, dus ik heb het niet zelf verzonnen. Had ik dit maar eerder geweten, want waar een night terror gemiddeld 10 tot 15 minuten duurt, heb ik mijn mijn vasthoud-tactiek dit steeds erger gemaakt naar zelfs 30 tot 45 minuten.
- Blijf bij je kind, maar raak hem niet aan. Invloeden van buitenaf kunnen het erger (en langer) maken.
- Zorg ervoor dat je kindje zichzelf geen pijn kan doen. Leg hem bijvoorbeeld op het grote bed en blijf bij hem zodat hij er niet uit kan vallen.
- Een oorzaak kan zijn dat je kindje oververmoeid is of een verstoring van het slaappatroon (bijvoorbeeld tijdsverschil met een vakantie). Je kan je kindje iedere dag een half uur eerder op bed leggen, om zo extra te rusten. Zorg ook voor een stabiel slaappatroon met vaste slaaptijden.
- Praat er de volgende ochtend niet over met je kleine. Hij zal zich niets ervan herinneren.
Als deze aanvallen herkenbaar zijn: I feel your pain. Hopelijk kun je iets met deze tips of herken je het, mocht het een keer voorvallen. Een schrale troost: het gaat over. Otis had het eerst soms wel wekelijks en nu nog een enkele keer, misschien eens per twee maanden.
Gelukkig leven we niet in de Middeleeuwen, anders had er vast een zeker een exorcist voor de deur gestaan, met het geluid wat er uit dat kleine kereltje komt.
