Soms zijn de verschillen zo duidelijk tussen kinderen en ouders. Zo was dat ook die dag op het strand. Je had Otis en ik met een stukje verderop die moeder met dat rustige jongetje.
Dag op het strandje
‘Dat rustige jongetje’ zegt als omschrijving waarschijnlijk al genoeg. Helemaal omdat ik het over verschillen heb. Need I say more? đ
Vorige week was het heerlijk weer en ben ik een dag met Otis naar een strandje geweest. Het was zo leuk, lekker en gezellig dat we samen de hele dag gebleven zijn. Al snel zag ik een stukje verderop ook een moeder zitten. Ook met een zoontje in dezelfde leeftijd als Otis; drie jaar. Terwijl ik met Otis speelde keek ik af en toe naar hen omdat mij iets opviel.
Die moeder met dat rustige jongetje
Deze moeder lag daar op haar grote handdoek en keek af en toe naar haar zoontje. Deze kleine man zat braaf drie meter verderop aan de waterlijn te spelen met een schepje. Hij was heerlijk aan het rommelen en bleef zitten waar hij zat. En dat UREN LANG! Ik was zo verbaasd! Deze moeder lag gewoon te zonnen alsof ze een ‘normaal’ oftewel ‘pre-kind tijdperk’ dag op het strand had! Ze las een boekje, lakte haar nagels en keek af en toe tevreden naar haar zoontje. Dat lijkt natuurlijk heerlijk en zal voor sommige mensen normaal zijn, maar voor mij leek het een situatie uit een andere dimensie. Ik wist eigenlijk niet of ik daar jaloers op was of niet.
Smeren en niet smeren
Ik zal je even wat vertellen, in het kort, over mijn zes uur op het strand met Otis. Terwijl ik het kleed neerleg en ik meneer nog niet eens heb omgekleed heeft hij al een sprint gezet richting het water. Na het omkleden en insmeren heb ik geen tijd voor zonnebrand op mijn eigen lijf, want mijn exemplaar is zo enthousiast en kan niet wachten. Als je mij dus ziet met rode schouders:ik blijf het proberen!
Otis de dierenvriend
We staan samen in het water nep visjes te vangen in zijn netje. Vervolgens vang ik alle kikkervisjes die hij kan vinden en we verzamelen ze in de emmer om ze vervolgens weer vrij te laten. We redden torren uit het water en brengen ze op het droge. We vinden een rups die we over Otis zijn hand laten lopen en die zetten we neer in de schaduw van de bosjes. Als we deze na een half uur spelen niet meer kunnen vinden ziet Otis een vlinder en roept hij trots: daar is ie! (met dank aan Rupsje Nooitgenoeg)
Rennen kleine blije held!
Hij verjaagt alle meeuwen voor de mensen van het strand en ik volg hem op gepaste afstand. We gaan op onderzoek in de duinen en vinden samen wel 300 schelpen. Als ik hem na een uur succesvol naar de handdoek heb weten te lokken voor een broodje en wat drinken moet dat in 30 seconden gebeuren voordat er weer een meeuw voorbij komt en mijn kleine ‘Usain Bolt’ alweer gevlogen is. Mama dus ook.
Otis en mama: non-stop actie
We bouwen zandkastelen, waar Rem Koolhaas een puntje aan kan zuigen en allemaal andere kindjes komen meespelen. We vinden veren, stampen in het water om zandwolken te maken, blijven proberen om een meeuw te vangen en tellen hoeveel opblaas krokodillen er in het water zijn. Kortom: we hebben het super leuk en spelen de hele tijd samen. Ik vind het heerlijk om samen met hem dingen te ontdekken en hoop dat hij later zegt: ‘Weet je nog mama, die keer dat je dat grote mooie zandkasteel had gebouwd en daar het halve strand mee speelde? Of toen we die keer in die hoge boom geklommen zijn?’
Quality time met mijn kind
Soms denk ik als ik naar die moeder met dat rustige jongetje kijk: ‘Heerlijk, ik zou ook wel op zo’n dag even vijf minuten op mijn kont willen zitten’. Aan de andere kant zijn deze momenten met mijn zoon de belangrijkste momenten. De momenten van tijd voor elkaar, de momenten dat ik hem dingen kan leren en laten zien wat er allemaal te ontdekken is in de wereld. Hoewel die dagen soms best actief en vermoeiend zijn, zou ik toch niet willen ruilen met die moeder met dat rustige jongetje.
Nou, misschien voor vijf minuten dan!!
