Ja die dag zal echt een keer komen… Voor het eerst je kleintje een nacht bij een ander achterlaten. Als het bij je ouders of schoonouders is, dan is dat misschien minder lastig. Ik heb daar zelf geen ervaring mee, want de eerste keer dat mijn Otis een nacht zonder mij was, lag hij in het ziekenhuis. Hij was toen 6 maanden oud en is daar een week geweest voor zijn reflux en onrust. Gelukkig zijn daar natuurlijk goede en lieve zusters, maar het blijft lastig! Ik mocht blijven slapen bij Otis op de kamer maar ze adviseerde mij om toch naar huis te gaan. Zo kon ik ook even bijtanken en konden zij ook zien hoe hij overal op reageerde. Mocht ik van gedachte veranderen, ook al was het midden in de nacht, dan mocht ik terug komen om bij hem te gaan slapen. Ook mocht ik regelmatig bellen. Nou, daar ga je dan met een brok in je keel en een schuldgevoel… Het is heel gek om dan opeens zonder je baby te zijn, ik was normaal 24/7 bij hem. Daar zit je dan, opeens thuis en je mist je kind natuurlijk gelijk! Voordat ik naar bed ging belde ik het ziekenhuis om te vragen hoe het ging.. Hij ging bij hun ook niet slapen (gelukkig, het lag dus niet aan mij) en had erbij gezeten toen alle verpleging en doktoren gingen eten. Hij was weer de ster van de show en zat naar iedereen te lachen en hard op tafel te rammen. Hij had bij iedereen op schoot gezeten en iedereen was meteen gek op Otis. Dat stelde mij gelijk gerust, want dat is precies hoe hij is! Hij was gelukkig zichzelf en niet verdrietig omdat ik niet bij hem was! He he… Zo ga je toch wat lekkerder slapen.
