Ik irriteer mij al aan mezelf, laat staan anderen… Ik ben best goed in plannen, maar toch presteer ik het bijna altijd om nét even te laat weg te gaan van huis.
De planning
Laatst was een goed voorbeeld. Otis en ik waren uitgenodigd voor een event in Amsterdam en ik had hem beloofd dat we met de bus en de tram zouden gaan. Daar keek hij natuurlijk enorm naar uit! De planning was om 10:15 de deur uit te gaan, zodat we om 10:30 de bus zouden nemen. Goed georganiseerd als ik ben, waren we om 9:55 al klaar.
De realiteit
Tot dit punt lijkt alles nog goed te gaan, maar hier gaat het keer op keer mis. Ik kan denken: lekker op tijd klaar, op ons gemak de laatste dingen doen, zodat we niet hoeven te haasten. De realiteit: ik heb nog 20 minuten, dan kan ik mooi nog even de was opvouwen. Zucht… Het resultaat was dat ik om 10:15 klaar was met het vouwen van de was. Dan erachter komen dat je haar een drama is, waardoor je in de zesde versnelling nog drie keer probeert om een goede messy bun te maken (waar gaat het over, als dit niet messy is…). Dan de jassen en schoenen nog aan, waarbij Otis ‘andere goene’ aan wil. Een paar keer tot 10 tellen dus, pas om 10:25 in de auto stappen en denken als back up: we kunnen altijd nog met de auto…
Belofte maakt schuld
Schaam je Clau, je hebt het Otis beloofd! Daar ging ik dan, rennend met een kind op de arm en ik kwam happend naar zuurstof bij de bushalte aan. Dit was het dubbel en dwars waard, want naast het feit dat we de bus gehaald hebben (YAY!) vond Otis het ge-wel-dig! Het event zelf, daar heb ik hem niet meer over gehoord, maar de bus en tram zijn nog steeds het gesprek van de dag :-).
Altijd te laat is verleden tijd?
Wat heb ik hiervan geleerd: niet meer nog even snel dingen doen als ik ruim op tijd klaar ben. Vooral NIET naar mezelf luisteren en de drang om nuttig bezig te zijn NEGEREN! Anders blijf ik overal de boot missen. Of de bus in mijn geval…
