Af en toe voel ik me net een koorddanseres, en dan niet zo eentje die netjes in evenwicht de overkant haalt in een mooi jurkje met een paraplu boven d’r hoofd, maar een erg onstabiele en onevenwichtige.
Back to reality
Na 36 weken verlof moet ik weer gaan werken. Al die weken heb ik heerlijk genoten van het moeder zijn. Lexie en ik hebben lekker aangerommeld en niet veel meer gedaan dan gewandeld, boodschappen en thee gedronken. Ik had niet gedacht dat ik me zolang goed zou voelen bij het niet werken, maar het tegendeel is bewezen, ik vond het heerlijk en wat waren we in balans!
Schuldgevoel
Ineens zit het erop en ben ik tassen aan het inpakken, één voor Lexie als ze naar het kinderdagverblijf gaat, een voor mezelf en een voor de zekerheid, je weet maar nooit. En dan ineens voordat ik het weet zit ik weer achter mijn bureau. Het is leuk om iedereen weer te zien, maar ik word overvallen door een enorm schuldgevoel. Ik vind het verschrikkelijk om Lexie weg te moeten brengen.
Opties afwegen
Zal ik dan maar stoppen met werken? Ik opper het goede idee aan Hans om ons huis te koop te zetten en een kleiner en goedkoper huis te kopen zodat ik best thuis kan blijven, of misschien kan hij in de weekenden en avonden gaan beunen, ik kan best iets opzetten vanuit huis misschien? Of we gaan gewoon wat minder op vakantie en ik koop wat minder schoenen? Maar hij trapt er helaas niet in.
Offers brengen
Wat is het moeilijk om de balans te vinden tussen mezelf, Lexie, Hans, werk, vriendinnen, huishouden, etc. Hoe doen andere moeders dat? Ik vind het belangrijk dat Lexie in haar ritme blijft en een stabiele omgeving heeft, en ik vind dat ze die van mij en haar vader moet krijgen. En die voorwaarde heeft als gevolg dat ik mezelf opoffer, ik zeg feestjes af, ga niet mee naar etentjes, heb sommige vriendinnen al eeuwig niet gezien en word zelfs voor een hele hoop leuke dingen niet meer uitgenodigd, ik ga tenslotte toch niet mee. Als Lexie lekker in bed ligt, begin ik eens aan alle huishoudelijke taferelen om vervolgens om 20.00 uur op de bank te ploffen en in slaap te vallen.
Tropenjaren
Als Hans en ik dan een uur later wakker worden van elkaars gesnurk kunnen we er ook wel om lachen. Wij dachten de tropenjaren door te brengen in de tropen met veel zon en cocktails, maar het is meer een soort van overlevingskamp met een kleine huistiran die de hele boel op stelten zet. Maar wat zijn we trots op haar, en ondanks de meningen van anderen vinden wij dit de juiste manier om haar een goede basis mee te geven. En ach, onze tijd komt wel weer, over een jaar of 18 wil ze toch niet meer met ons mee en kunnen we samen op een cruise langs de Rijn……
Ik ben Anne, 27 jaar oud en moeder van little Lexie. Tussen het schreeuwen, wassen, spugen en opruimen door probeer ik mijn draai te vinden als moeder en als jonge, ondernemende en creatieve vrouw. Ik probeer de ballen in de lucht te houden en wil mijn avonturen graag met jullie delen.
