Mijn kind is afgelopen week voor het eerst in een vliegtuig gestapt, maar niet met mij. Nu vind ik dat qua ego geen probleem, maar de controle niet hebben en de angst dat er wat gebeurt is niet mijn sterkste kant. Als je kind voor het eerst gaat vliegen, dan voel jij je (waarschijnlijk) zo…
Otis op vakantie
Afgelopen maandag, de eerste dag van de vakantie, heb ik mijn Otis naar zijn vader gebracht. Op zich is dit niet super gek natuurlijk, in het geval van gescheiden ouders. Alleen was het deze keer anders. Dit is de eerste keer dat hij twee weken achter elkaar bij zijn vader is. Nu vind ik dit al erg lang, gezien het feit dat hij eerder uiterlijk één week weg is geweest. Dit keer ging hij ook nog op vakantie. Met het vliegtuig. Nu ben ik niet per sé een doemdenker, maar dat voelt toch anders..
Geen controle en loslaten
Als ik zelf met Otis in een vliegtuig zou stappen, zou het eerlijk gezegd een milliseconde door mijn hoofd schieten dat het vliegtuig weleens zou kunnen neerstorten. Heel even dan. Voor je gevoel is dat toch anders, want dan ben je ‘erbij’. Niet dat dit op dat moment kan helpen, maar toch. Nu gaat hij vliegen met zijn vader, voor het eerst. Nu zat ik al dagen mezelf gek te maken. ‘Het zal toch niet hè? Kom op, wat is die kans nou… Maar stel je voor er is iets mis met het vliegtuig, dan ben ik er niet. Wat nou als hij het niet overleefd?’. Ik weet dat het belachelijk is en nergens op slaat. Het heeft ook niets met vertrouwen richting zijn vader te maken, want dat staat er los van. Waar het wel mee te maken heeft? Geen controle hebben en loslaten. Laat ik daar blijkbaar, als het over mijn kind gaat, erg slecht in zijn…
Navelstreng taferelen
Ik weet het, voor gescheiden vaders is het vaak standaard dat ze hun kind bijna twee weken niet zien. Vanuit dat opzicht heb ik ‘geen recht van spreken’ zullen sommigen denken. Aan de andere kant, ben ik het gewend om Otis bij mij te hebben en is hij in zijn 5,5 jaar op deze wereld waarschijnlijk meer dan 97% van de tijd bij mij geweest. Ook ben ik een vrouw (goh, echt) en is dat loslaten toch een dingetje. Waarschijnlijk is dit herkenbaar voor meer moeders en hebben vaders daar minder moeite mee. Begrijp mij niet verkeerd, ik ben een groot voorstander van het feit dat mannen en vrouwen gelijk zijn. Alleen hebben vrouwen het kind in hun buik gedragen en laten groeien. Dat kun je nu eenmaal niet verklaren of uitleggen. Het liefst laat ik hem mijn hele leven niet meer los, maar ik weet dat dit moet en erbij hoort.
Als je kind voor het eerst gaat vliegen, ga jij voor het eerst ‘loslaten’
Daar ging hij dan, op dinsdag om 18:00. Ik had met hem afgesproken dat ik om 18:00 in de tuin zou staan en naar hem ging zwaaien. Ook al zou hij mij niet zien, hij wist dat ik er stond voor hem. Hij had een steen gekregen met onze namen erop. Als hij ons zou missen, dan kon hij de steen vasthouden en zou hij een beetje bij ons zijn. Als hij de steen bij hem had in het vliegtuig, waren we ook een beetje bij hem. Hij vond het namelijk super spannend allemaal. Daar gingen we dan, 18:00 en mama stond in de tuin met de tranen over haar wangen een half uur lang naar ieder vliegtuig te zwaaien wat opsteeg. Het sloeg nergens op, maar ik vond het doodeng. Nu hij er eenmaal is en naar zijn zin heeft daar, gaat het prima. Alleen dat vliegen vind ik zo heftig!
Stel ik mij aan of vinden degene van jullie die dit hebben meegemaakt ook zo eng? Meer gescheiden ouder struggles (bijvoorbeeld 5 x anders als alleenstaande moeder of ik wil niet mee met mama)? Je leest het op de blog!
