Je herkent dat vast wel… Je probeert je peuter te begrijpen, maar dat loopt nog niet helemaal lekker. Oftewel, ze luisteren alleen wanneer ze dat zelf willen. Horen en luisteren zijn in de wereld van peuters natuurlijk ook totaal verschillende dingen. Soms kijk ik naar Otis en dan denk ik: Wat denk je nu eigenlijk? Begrijp je mij echt niet (behalve als het over ijs of koekjes gaat) of wil je het gewoon niet begrijpen? Ik neig vaak naar de tweede optie.
6 sadistische gedachtes van peuters:
- Nice een nieuwe luier, dan kan ik nu even lekker gaan kakken…
- Je bent aan het koken? Ik geloof dat ik NU aandacht wil en onwijs honger heb (ook al heb ik net nog een mini snackje gehad en eten we al op het bejaarden tijdstip van 17:00)!
- Hey, je trekt je jas en schoenen aan! Ik weet niet wat de bedoeling is, maar ik begin net aan deze puzzel van 350 stukjes ?. (vooral die gezichtsuitdrukking erbij)
- We zitten aan tafel om te eten, maar doe mij maar wat jij hebt. Ik mag geen filet americain? Hoezo, je bent toch al blij dat ik iets probeer? True that! (en uiteindelijk sta jij stiekem in de keuken zijn restjes op te eten, want oh wee, doe dan niet waar hij bij zit…)
- Ik ben net in bad geweest maar ik geloof toch echt dat ik deze vieze vla handjes in mijn haren ga smeren… Watch me!
- We gaan boodschappen doen en ik weet dat je wil dat ik braaf in dat achterlijke karretje ga zitten als een slappe met een koekje, maar dat gaat dus echt niet gebeuren he? Jij draagt mij de hele winkel door, terwijl je met je andere hand de winkelwagen bestuurt (die altijd een afwijking naar links heeft), het boodschappen briefje vasthoud én de boodschappen inlaad. Zo wil ik het en anders niet! Doen we het op jouw manier, dan zet ik het toch gewoon op een brullen?
Hebben jullie toevoegingen? Deel ze gerust!
Behoefte aan meer inspiratie (of herkenning)? Het geleuter van een peuter komt ook aardig in de richting…
